چه روزگار بکری! چه روزگار غریبی! حالا با دیدن نسل جدید سوپراستارها که در میان مخمل‌ترین چمن‌ها، آخرین معادلات علمی، تغذیة فیل افکن و درآمدهای میلیاردی، روی پر قو بزرگ می‌شوند آدم تازه می‌فهمد که آن «ابرقهرمان»های قدیمی چگونه از خاستگاه فقر پا می‌شدند و با استفاده از نیروی اساطیری عشق روی سکوهای قهرمانی جلوس می‌کردند.
زنده باد شرف بر باد رفته نسلی که هیچ چیزی نداشت جز دلی بزرگ و ایمانی سترگ. اوف باد بر این ورزش پست مدرن هزاره سوم که از قهرمانان محبوب ما آدمک‌های دریده‌ای می‌سازد که هیچ خلوصی ندارند. این نیز دردی است؛ نه تنها دردی مختص ما، بلکه دردی جهانی است. دردی که ورزش جهان را به شدت بی‌سیرت کرده است!
۰ نظر
۱۶ اسفند ۹۱ ، ۱۱:۴۸
