354) گل یا پوچ در مناظره بعدی با مجری گری عموپورنگ یاعموقناد!

اولین مناظره انتخاباتی 92 تفاوت​های زیادی با مناظرات انتخاباتی 88 داشت که به برخی از آنها اشاره می​کنم؛ به هر حال این دوره، مناظرات با همفکری اساتید برجسته رسانه ملی و هزاران نفر ساعت کار کارشناسی تهیه و اجرا شده است:

تصویر مربوط به سیاه نمایی یکی از کاندیداها

- به جای استفاده از یک مجری - کرونومتر، از 2 مجری - کورنومتر استفاده شده بود که دومی در حالت سایلنت بود.

- مجری کارشناس کرونومتر اولی نیز علاوه بر اعلام زمان، در این دوره قرعه کشی را هم انجام می​داد تا بیشتر به چشم بیاید.

- مجری - کرونومتر مذکور در بخش دوم ایستاده، مناظره را پیگیری می​کرد تا تنوعی در کارش ایجاد شود.

- استفاده از تصویر گل و بلبل در پشت سر نامزدها که سخنان ویران​کننده آنها درمورد وضعیت کشور را به نوعی خنثی می کرد.

- همچنین به خاطر کمبود زمان، در این دوره هیچیک از نامزدها نتوانست از عبارت مشهور «من چقدر وقت دارم؟» یا «این چقدر وقت داره؟» استفاده کند.

- با توجه به هماهنگی​های انجام شده، در این دوره کار به اقوام و خانواده افراد کشیده نشد که االبته از هیجان مناظرات هم  کاست.

- در این دوره، کارشناسان خبره رسانه ملی برای جلوگیری از نشان دادن عکس و سند از سوی نامزدها، خودشان به میزان کافی عکس و طرح نشان دادند و مانع هرگونه «بگم بگم» شدند.

- همچنین در این دوره قاعده جالبی به طور خودجوش در میان نامزدها حاکم شد. نامزد مورد سوال واقع شده، پشت تریبون به سوال مجری - کرونومتر عزیز در 3 دقیقه پاسخ می​داد، نامزدهای دیگر نیز هرکدام در 90 ثانیه برنامه خودشان را مطرح می​کردند و در پایان نامزد مورد سوال نیز در 2 دقیقه حرف​های خودش را تکمیل می​کرد؛ به عبارتی هرکسی کار خودش را می​کرد و رسما نامزد مورد سوال را به خودش واگذار می​کرد! گویا قرار بر این بود که به نامزد مورد سوال، بی محلی شود!

و اما چند پیشنهاد:

353) سوالات مناظره دوم کاندیدا ها لورفت + تصاویر

مجری بعد از بخش اول: با هم قسمت​هایی از فیلم «بر باد رفته» ساخته ویکتور فلمینگ رو می​بینیم و بر می​گردیم و چند سوال مطرح می​شود.

مجری بعد از نمایش فیلم: دست​ها روی زنگ. لطفا اونی که تو فیلم بود رو بگین و مراقب زمان هم باشین، هر سوال 3 ثانیه.

(به دلیل برخی مسائل فرهنگی، از طرح سوالات معذرویم!)

352) ریاست جمهوری دسته جمعی !

نمی‌دانم چرا توی این کشور یک علاقه و کشش عجیب وجود دارد برای انجام یک کار دیگر. همه دوست دارند یک کار دیگر انجام دهند. مثلاً همین 8 کاندیدای ریاست جمهوری، همه‌شان پیشتر ده‌ها شغل داشته‌اند. همین الان هم هر کدامشان بین یک تا بیست و هشت شغل دیگر دارند ولی باز هم آمده‌اند کاندیدا شده‌اند که اگر مردم رأی بدهند، شغل‌شان را عوض کنند. جالب است که بینشان هیچ‌کس قبلاً رئیس‌جمهور نبوده است که بگوییم می‌خواهد برگردد سر شغل قبلی‌اش، بلکه همگی به فکر شغل جدیدند.

این فقط مربوط به شغل نیست. ماها کلاً دوست داریم اگر شرح وظایف و دلایل وجودی‌مان در هر موقعیتی مشخص باشد هم عوض آن کار، یک کار دیگر بکنیم. مثلاً به کاندیداها یک ساعت وقت داده‌اند که بیایند تلویزیون برنامه‌هایشان را اعلام کنند تا مردم خوششان بیاید و به آنها رأی بدهند، آن وقت آقایان می‌آیند عوض شرح برنامه‌هایشان، شعارهایشان را با ده، دوازده مدل جمله‌بندی هی تکرار می‌کنند. قرار است درباره کارهای آینده‌شان حرف بزنند، عوضش از کارهای گذشته‌شان حرف می‌زنند. قرار است از راه حل مشکلات مردم بگویند، می‌آیند هی مشکلات مردم را بازگو می‌کنند. مشکلاتمان را خودمان می‌دانیم، دیگر تکرارش برای چیست؟

این که کاندیدا باید در جریان مشکلات باشد که قدم اول است. دونده‌ها به گام‌های آخرشان افتخار می‌کنند نه به گرم کردن بدنشان قبل از شروع مسابقه.

بنابر این من پیشنهاد میکنم که .....

349) من اگر رئیس جمهور شوم ، مردم را سر کار می گذارم !

متأسفانه و آن‌گونه که از شواهد و قرائن و تبلیغات انتخاباتی پیداست، نامزدهای عزیز ریاست‌جمهوری از تجربیات دولت‌های گذشته درس عبرت نگرفته‌اند و گاه دارند به همان سمت و سویی می‌روند که …!

24) من که دیگه رای نمیدم ، مگر اینکه .....

سلام

خوب چیکار کنم؟ اگه شما جای من بودین و این بلا سرتون میومد بازم رای میدادین؟ این بود آخر اون همه وعده و وعید کاندیداهای محترم؟ من که دیگه تو انتخابات شرکت نمیکنم . یعنی دیگه نمیتونم شرکت کنم. چرا؟

عکس ادامه مطالب رو ببینین گوشی دستتون میاد و بهم حق میدین