367) دولت آینده «نشان های ناحق» را پس بگیرد

 ماجرا از این قرار است که آقای احمدی‌نژاد روز 22 خرداد 1392 و هنگامی‌که همه مردم و مقامات دیگر دلمشغول انتخابات ریاست‌جمهوری بودند و یک کاندیدا در اهواز و دیگری در مشهد سخنرانی می‌کردو همه در تکاپوی این رخداد سرنوشت‌ساز بودند به 11 تن از همکاران خود-و البته یک کارآفرین پیشکسوت - نشان‌های مختلف دولتی اعطا کرد. این در حالی است که 48 ساعت بعد مردم ایران به نامزد منتقد وضع موجود رای دادند و در انتخابات شوراها نیز هیچ یک از دولتی‌ها را برنگزیدند.
 
به فهرست دولتمردان دریافت‌کننده نشان نگاه کنید:

محمدرضا رحیمی معاون اول رئیس‌جمهور نشان خدمت
 
علی نیکزاد وزیر راه و شهرسازی نشان سازندگی
 
علی اکبر صالحی وزیر امور خارجه نشان خدمت
 
حمیدرضا حاجی بابایی وزیر آموزش‌و‌پرورش نشان تعلیم و تربیت
 
رستم قاسمی وزیر نفت نشان خدمت
 
مهدی غضنفری وزیر صنعت، معدن و تجارت نشان خدمت
 
سیدشمس‌الدین حسینی وزیر امور اقتصاد و دارایی نشان خدمت
 
نسرین سلطان خواه معاون علمی و فن آوری رئیس‌جمهور نشان خدمت و مدیریت
 
بهروز مرادی معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رئیس‌جمهور نشان لیاقت و مدیریت
 
علی اکبر محرابیان دستیار ویژه رئیس‌جمهور نشان سازندگی
 
محمدرضا فرزین رئیس هیأت عامل صندوق توسعه ملی نشان خدمت
 
به این بهانه چند نکته را می‌توان یادآورشد:
 
- خوب است اعلام شود نشان‌های خدمت، سازندگی، تعلیم و تربیت و مدیریت دقیقا برپایه کدام خدمات اعطا شده است؟ آقایان دولتی که در یک روز به خط شدند و احمدی‌نژاد به هر کدامشان یک مدال داد، واقعاً چه شاهکاری کرده‌اند که شایسته این نشان‌های دولتی باشند و مادام‌العمر از مزایایش بهره مند شوند؟ مثلا بد نیست بدانیم آقای صالحی، آقای رحیمی‌، آقای فرزین یا آقای محرابیان – وزیر سابق صنایع – و دستیار ویژه رییس‌جمهور به موجب کدام کار ویژه، شایسته دریافت نشان تشخیص داده شدند و تشخیص دهندگان چه کسانی بودند؟
 
نشان دولتی، قاعدتاً به کسانی داده می‌شود که عمری را در یکی از حوزه‌های نشان (مانندتعلیم و تربیت) سپری کرده و منشا خدمات ارزشمندی بوده باشند یا کاری سترگ و بزرگ و ملی انجام داده باشند که تحولی در زندگی مردم ایجاد کند. آیا این آقایان دولتی که همه‌شان از نزدیکان شخص احمدی‌نژاد هستند، چنین خدمات تاریخی و بی‌نظیری انجام داده‌‌اند؟!
 
اشتباه نشود به اصل نشان دادن اعتراضی نیست. مشکل بر سر فهرست است. کما این که درباره یک نفر – محسن خلیلی عراقی‌– کارآفرین پیشکسوت اعتراض نمی‌شود. چون وجدان عمومی‌از این کار متقاعد می‌شود. اما آیا این اقناع را درباره 11 نفر دیگر نیز می‌توان تسری داد؟
 
در آیین نامه اعطای نشان‌ها‌، شرایط اعطای هر نشان، دقیقاً مشخص شده است. آیا همین 11 یار احمدی‌نژاد مصداق آن آیین‌نامه و شرایط هستند؟!
 
- اگر احمدی‌نژاد به عنوان رئیس‌جمهور تصمیم می‌گرفت به هر کدام از این افراد، 100 سکه بدهد، شاید حرجی نبود و می‌توانستیم بگوییم رئیس‌جمهور خواسته با استفاده از اختیارات خود به مجموعه اش پاداش مادی بدهد، اما نشان دولتی، علاوه بر این که آن 100 سکه را به همراه دارد، یک مقوله معنوی نیز هست و اعطایش نیز کاملاً ضابطه مند. ضمن این که دادن نشان‌های دولتی به افرادی که شایستگی‌اش را ندارند، لوث کردن اصل موضوع است.
 
- اگر درباره نشان‌های حوزه‌های غیر‌اقتصادی امکان اندازه‌گیری دقیق وجود ندارد عرصه اقتصاد کاملا قابل امتیاز دهی است.
 
از این‌رو، باید پرسید در شرایطی که مردم ایران، آثار سوء‌وضعیت اقتصادی را با تمام وجود حس می‌کنند و در شرایطی که بخش عمده‌ای از کارخانه‌ها و واحدهای صنعتی تعطیل شده یا با ظرفیت پایین کار می‌کنند، چگونه می‌توان نشان‌های وزرای اقتصادی و صنعتی و تجاری را توجیه کرد؟
 
یا چگونه می‌توان نشان لیاقت و مدیریت را به معاون برنامه ریزی رئیس‌جمهور داد که تا کنون حتی یک بار هم لایحه بودجه را در موعد قانونی آماده نکرد؟ اگر دولتی‌هایی که نشان افتخار گرفتند، واقعاً شایسته این نشان‌ها بوده اند و برای کشور و ملت شاهکار کرده‌اند، پس چرا اوضاع کشور به اینجا رسیده و مردم به گفتمان دولت و کاندیداهایش در شورای شهر رأی ندادند؟!
 
- اگر واقعا این 11 صاحب منصب دولتی شایسته دریافت نشان هستند چرا این کار بی‌سر‌وصدا و دو روز قبل از انتخابات انجام شد که اذهان و افکار عمومی‌معطوف به نقطه‌ای دیگر بود؟
 
- امیدواریم قرار دادن نام محسن خلیلی عراقی در این فهرست به قصد گمراه‌سازی یا موجه جلوه دادن اعطای نشان به دیگران نبوده باشد.
 
اگر چنین باشد این اقدام را نیز می‌توان مانند همراه آوردن عزت‌الله انتظامی‌در روز ثبت‌نام کاندیدای مورد نظر دولت دانست: استفاده از یک چهره موجه و محترم برای مقصدی سیاسی. با این حال کارآفرین نمونه شایسته دریافت نشان است ولو با نیت دیگری این کار انجام شده باشند.اگر دریافت‌کنندگان نشان، شایسته بوده اند گوارای وجودشان و اگر نبوده‌اند - که دست کم برخی چنین اند- از دولت بعدی انتظار می‌رود بدون تعارف و رودربایستی، مدال‌ها و آن 100 سکه طلا که به همراهش اعطا می‌شود را باز پس گیرد‌؛ لذا به دریافت کنندگان دولتی مدال‌ها توصیه می‌شود فعلاً سکه‌ها را خرج نکنند.