سلام
دنیای امروزه ما را عادت داده است تا با جنایت مانوس شویم . هر شب اخبار را که گوش کنید ، چند نمونه خواهید دید.. بمب گذری ، عملیات انتحاری ، سرکوب ، گروگانگیری و قتل و ... با چشم و گوش ما عجین شده است و دیدن صحنه های فجیع جنایات انسانی که به حق روی حیوانات وحشی را سفید کرده اند کم کم دارد برایمان عادی می شود . اما بعضی وقتها صحنه هایی هست که حتی سنگی ترین دلها را نیز به درد می آورد و چشم قصی القلب ترین انسانها را نیز تر میکند...
سلام
نوشته ی امروزم کمی متفاوت است . شاید تلخ باشد اما حرف دل است . هر وقت صحبت جنگ می شود ، عده ای کلمات را متفاوت تر از همه می شنوند . هفته ی دفاع مقدس ، برای بعضی ها هفته ی پر کاری است . باید مراسم برگزار کنند و نمایشگاه بزنند و بر در و دیوار پلاکارد و بنر بچسبانند و این هفته را گرامی بدارند !
بعضی ها هم باید از این هفته حداکثر استفاده را ببرند و سخنرانی ها بکنند و جلسه ها تشکیل بدهند و صد البته حق جلسه هم بگیرند ....
شاید برای مردم عادی هم جالب باشد، نمایشگاهی بر پا می شود و سرود حماسی پخش می شود و چند تا گونی روی هم چیده می شود و کارمندان محترم ادارات هم چند روز چفیه بر گردن می آویزند و عرق مبارک را با آن از سر و صورت می زدایند ... اما چفیه برای من و بعضی ها معنایش ورای عرق گیر است .....
توضیح دادنش کار مشکلی است . توضیح نارنجک ضامن کشیده را در دست نگه داشتن برای نسلی که آیفون 5 در دست دارد آسان نیست . توضیح دادن صدای تیر مستقیم تانک برای نسلی که این صدا ها را در گیم های اینترنتی تجربه میکند و همیشه هم برنده می شود ساده نیست . توضیح دادن تکه تکه شدن همسنگر انسان در مقابل دیدگانش ، در قالب کلمات نمی گنجد.... اما ....
من می نویسم . بیاد همسنگرانم . به یاد هم درسهایم . به یاد آنانی که پرواز روحشان را به چشم دیدم . به یاد آنانی که آوردن استخوانهایشان نیز بعد از سی سال ، روح لطیف خیلی ها را آزرده میکند .
می نویسم و با افتخار می گویم : برادرانم ، شکستن قامت شما شاید باعث راستی گردن خیلی ها شده است.... اما کمر میهن از شکستن استخوان شماست که پا بر جاست .
شاید من و امثال من امروز در کنج عزلت ، آشیانه ی تنهایی را برگزیده ایم . اما غریو آخر شما در ذهن ما شروع عشق بود ... تا ابد یاد ما میزبان حضور مردانه شماست ... . می نویسم و تقدیم میکنم به روح آنانی که هنوز گرمی خونشان را بر دستانم کسی نتوانسته است سرد کند..
شاید به مذاق عده ای خوش نیاید و خاطر مبارک را مکدر کند . اما ....
سلام
یکی از خوانندگان دست به قلم وبلاگ ، امروز تو نظرشون نوشته بودند که تحلیلی راجع به Facebook انجام دهیم و در وبلاگ بگذاریم. نظر ایشان را بعد از نماز صبح خواندم . حالی که آن موقع داشتم و نظری که ایشون داده بودند باعث شد تا قلم را بردارم و بنویسم که .......
خدا را دوست دارم....
پرسیدم ... ،
چطور ، بهتر زندگی کنم ؟
با کمی مکث جواب داد :
گذشته ات را بدون هیچ تأسفی بپذیر ،
با اعتماد ، زمان حالت را بگذران ،
و بدون ترس برای آینده آماده شو .
ایمان را نگهدار و ترس را به گوشه ای انداز .
شک هایت را باور نکن ،
وهیچگاه به باورهایت شک نکن .
زندگی شگفت انگیز است ، در صورتیکه بدانی چطور زندگی کنی .
پرسیدم ،
آخر .... ،
سلام
احتمالا شما هم به آدمایی برخوردین که دائما از بدشانس بودن خودشون مینالن. بنظر شما واقعا شانس وجود داره؟ واقعا بعضی از آدمها خوش شانس هستن و بعضی ها بد شانس؟
شما از کدوم دسته هستین ؟ از اونایی که در هر کاری بهترین شرایط برای شما پیش میاد و بقول معروف دست به خاک میزنین طلا میشه یا از اونایی هستین که دریا هم برین باید یه آفتابه آب با خودتون ببرین؟
از دید خود من (بغیر از موارد بسیار نادر) چیزی به اسم شانس وجود نداره. شانس موقعیتی هست که من از دستش میدم و نفر بعدی من پیداش میکنه وازش استفاده میکنه و من برای اینکه روی عدم موفقیتم سرپوش بگذارم اینطور خودم را توجیه میکنم که من "بد شانس" بوده ام و نفر بعدی من "خوش شانس" است.
برایتان جالب خواهد بود که قوانین بد شانسی را که به قوانین "مورفی" مشهورند را بدانید. با اطلاع از قوانین مورفی ، میتوانید میزان خوش شانسی و بد شانسی خود را بسنجید.
قوانین مورفی ....
سلام علیکم
خوب هستین علی آقا؟
راستش را بخواهی خیلی وقت بود می خواستم برایت نامه بنویسم . کلی حرف دارم باهات مهندس . از همون موقعی که تقریبا با هم رفتیم تا شاخ غول را بشکانیم. اما تا چشم به هم زدیم آقا غوله زانو زد و ما برگشتیم و شروع کردیم به زندگی. راستی ،تو هم برگشتی ، دو سه سال دیر کردی اما بالاخره اومدی ، همه آمده بودیم پیشوازت. یادت هست؟ جلوی فرمانداری. اما دستمان بهت نرسید. چون مردم به پاس رنجی که کشیده بودی تو را از روی شانه ها پایین نمی آوردند. بعدش هم آمدیم ، سالن آمفی تاتر سپاه. اما وقتی تو داشتی داستان ضربه های خیزران را بر پیکر خود و همرزمانت تعریف می کردی ، اشک مجال صحبتمان نداد. راستش را بخواهی رویمان نشد بگوئیم : علی آقا ما هم بودیم !
از آن زمان سالها گذشت و همه ما غرق شدیم در گنداب زندگی. درس خواندن و کار کردن و پول درآوردن بدجور دورمان کرد. تا زمانی که باز اسم تو افتاد سر زبانها. نشان دادی که این سالها بیکار نبودی. خودت را در دل مردم جا کردی و رسیدی به بهارستان. تو وکیل مجلس شدی و ما خوشحال شدیم و آمدیم و تبریک گفتیم .
اما چرا بعد این همه مدت نامه نوشتم ؟ کمی حوصله کن . عرض میکنم
جناب آقای رئیس جمهور سلام. مبارکا باشد. امیدوارم حالتان هم خوب باشد. من فقط یک چند تا خواهش کوچک دارم و رفع زحمت میکنم.
آقای رئیس جمهور، میخواهم بگویم اگر یک وقت حس کردید مملکت خیلی به یک چیزی احتیاج دارد، فوری استرس نگیرید. بنشینید با خودتان سر حوصله فکر کنید، اگر دیدید نمی شود اصلن مهم نیست. اصلن لازم نیست وعده سر خرمن بدهید. این را الان میگویم چون وعده سر خرمن اعتیاد آور است. هم برای شما هم برای ما. وعده سر خرمن ندهید. ما هم هیچ اعتراضی نمیکنیم. البته چون به وعده سر خرمن عادت داریم ممکن است بعد از یک ماه که وعده سر خرمن بهمان نرسد کمی خماری بکشیم ولی شما خودش را ناراحت نکن. ما هم اصلا توقعی نداریم. سر فرصت هر کاری را که توانستی بکن. دستت هم درد نکند.
آقای
رئیس جمهور ...
سلام
در این روزگار، همه حرف خوب می زنند اما آنچه برای دیگران توصیه، نصیحت و سخنرانی می کنند در عمل ناقص اجرا می شود. درست مثل روشنفکری ایرانی، که مثل بعضی چیزهای دیگر در مملکت ما، ناقص متولد شده است؛ مرور رفتار زشتی که به جهت تکرار تبدیل به فرهنگ فردی ما شده است. اما با کنار گذاشتن آنها می توان دنیای جدیدی را برای خود و کائنات ساخت .
